Nazywany królem wszystkich mieczy. Powstał w epoce wypraw krzyżowych na drodze ewolucji prostego rycerskiego miecza. Przedłużona rękojeść umożliwiła wreszcie wygodny chwyt miecza oburącz, a jest wiele przesłanek, że wojownicy próbowali tego już wcześniej na krótszej broni. Jednocześnie miecze te na ogół nie osiągały rozmiarów i masy uniemożliwiającej posługiwanie się nimi jednorącz, szczególnie z konia. Wyścig zbrojeń europejskiego średniowiecza zaowocował z czasem powstaniem bardzo zróżnicowanych odmian tej broni, często wyspecjalizowanych pod konkretny teatr działań wojennych lub preferencje użytkowników… lub tak jak w Polsce dominacją broni o bardzo uniwersalnej formie, używanej przez wyjątkowych jej entuzjastów jeszcze do końca istnienia Rzeczypospolitej szlacheckiej.
Prezentujemy miecz typu XVa, chyba najbardziej klasyczny długi miecz późnego średniowiecza, używany w całej Europie łacińskiej.
Rękojeść wykonana z rzeźbionych jesionowych deszczułek krytych wysokogatunkową, roślinnie garbowaną skórą. Doskonały efekt wizualny zawdzięcza naturalnemu barwieniu i starannym wykończeniom. Dwudzielna, taliowana rękojeść umożliwia pewne prowadzenie miecza nawet jedną ręką. Gruszkowata głowica oznacza wygodny chwyt w dowolnym położeniu. Żelazny jelec oszczędnie zdobiony brązem nadaje mu niepowtarzalne piękno, nie pozbawiając jednocześnie surowego, gotyckiego charakteru.
Głownia szeroka u nasady zapewnia mu dobre właściwości tnące, a agresywnie zwężający się sztych jest najlepszym rozwiązaniem do przebijania lżejszych pancerzy i znajdowania szczelin w zbroi płytowej.
Pochwa z dwóch cienkich olchowych deszczułek jest bardzo starannie spasowana z mieczem. Dzięki temu broń nawet w pochwie cieszy oko swoim smukłym kształtem.
Kryta skórą w tym samym kolorze i gatunku co trzon rękojeści, tworzy z mieczem integralną całość. Całość dopełniają mosiężne sprzączki i trzewik korespondujące czasowo i stylistycznie z resztą broni.
